Μια φούχτα από ζωή

Στάλα στάλα η βροχή

τρυπά τις θύμησες μου

βρίσκουν τόπο οι σκιές

επάνω στις πληγές μου

Βαρύς ο ήχος της σιωπής

που πνίγει αναμνήσεις

κι ο χρόνος ο ασκητής

φτιάχνει  παραπλανήσεις

Αργοπεθαίνει τ' όνειρο

σε τούτο το λιμάνι

και σαν Ιούδας τ’ αύριο

προδοσίας πλέκει στεφάνι

Μια φούχτα από ζωή

με πάει και με φέρνει

Το ίδιο όνειρο που με γεννά

Αυτό και με πεθαίνει...

Σβήνει σαν λύχνος η ψυχή

μπρος σε θολή εικόνα

με λόγια αχνά μια προσευχή

γυρεύει ελπίδα αιώνια…