...ασήκωτη η φωνή της σιωπής...

28 Νοεμβρίου 2010

"Αυτό" ~ Θανάσης Παπακωνσταντίνου-Διονύσης Σαββόπουλος



Ένα τραγούδι από τον δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου 
που έχει τον τίτλο "Samanos" με τον Διονύση Σαββόπουλο.

Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Μουσική: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Διονύσης Σαββόπουλος


Αυτό που μέσα μου ψάχνει κοιτάσματα,
αυτό που μέσα μου χτίζει κελιά,
αυτό που γλιστρά σαν φίδι και χάνεται,
αυτό που κλέβει απ' τους θεούς τη φωτιά...

Αυτό που αφήνεται σαν φύλλο στον άνεμο,
αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή,
αυτό που δροσίζεται απ' την αύρα του σύμπαντος,
που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνά σαν παιδί...

Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα,
αυτό που σκιάζει του νου τις αυλές,
αυτό που γίνεται στάχυα την άνοιξη
και το χειμώνα άδειες χελιδονοφωλιές...

Αυτό που ματώνει τη μύτη του παίζοντας,
αυτό που σαν σκόνη αιωρείται στο φως,
αυτό που διαλέγει τις μέρες που θα 'ρθουνε,
που την ίδια ώρα είναι φίλος κι εχθρός...

Αυτό που μιλά και μιλιά δεν ακούγεται,
αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τ' αυτιά,
αυτό που γλυκά το ταΐζω παινέματα,
που τα βάζει στη γλώσσα του και τα φτύνει μετά...

Αυτό που με ξέρει σαν κάλπικο νόμισμα,
αυτό που δεν ξέρω να περιγράψω σωστά,
αυτό που δεν ξέρεις ούτε συ που μ' αγάπησες...
αυτό μου ζητάει να τραγουδήσω ξανά...


26 Νοεμβρίου 2010

Βλέφαρα βαριά...



Κλείνω τα βλέφαρα αργά
στου χρόνου το κενό
να κρατηθώ...
Παίρνω απ’ τα όνειρα φωτιά
στο ψέμα τους ξανά
να λυτρωθώ...
Μέθυσα αλήθειες τη ζωή
κι αυτή πικρό κρασί
με κέρασε...
Κέντησα αγάπη την πληγή
μα του πόνου τη σιωπή
με έντυσε...
Μια ανέλπιδη προσευχή
φύλαξα μέσα στην ψυχή
να πιάνομαι...
Όταν ανελέητα χτυπά 
σαν λυσσαλέος βοριάς
και χάνομαι...
Τώρα στου δρόμου τα στερνά
γνώση τις μέρες μου κερνά
Μεγάλωσα...
Ελπίδες τ' όνειρο μετρά
μα σε δυο μέτρα γη χωρά 
Πάγωσα...
Κλείνουν τα βλέφαρα βαριά…


20 Νοεμβρίου 2010

Άχραντη Αγάπη

Ναι, για την κόλαση
ο δρόμος είχε χαραχτεί
μα η ψυχή άξαντη
ενδόμυχα σε ζητούσε...
Σα να ‘μουν ο Σαύλος
ξάφνου με συνάντησες
αλάλητο κέρωσε το κορμί,
μα Εσύ το χέρι μου άπλωσες
"Μη φοβάσαι...Εγώ Είμαι..."
άκουσα τη φωνή Σου
να ρέει στο αίμα μου,
να φωτίζει την ψυχή μου,
να λαξεύει την καρδιά...
ωσάν τον ποιητή της...
Μα Εσύ με γνώριζες
από παιδί, μ' άγρυπνο μάτι
με παρακολουθούσες...
Εσύ τα δάκρυα μου σκούπιζες
με χέρια ματωμένα
για να λυτρωθώ στο αίμα…
Εσύ παρήγορα μ' αγκάλιαζες
όταν ψυχομαχούσα
στο βάρος των λαθών μου…
Κι εγώ μες την αδαημονία μου
δεν κατάλαβα πως σήκωνες
το βάρος του σταυρού μου...
Ως τη στιγμή που με συνάντησες
και κέντησες τις πληγές μου
με την Άχραντη Αγάπη Σου…
Ησύχασες με το λόγο Σου
την τρικυμία της ψυχής μου…
Άνυδρη η καρδιά μου αναζητά
την ζωοδότρα πηγή Σου…
Ανυπέρβλητη η Αγάπη Σου
φωτίζει τα μύχια της ψυχή μου…
Ω…ναι, τώρα γνωρίζω…
Μέσα από Εσένα, έμαθα εμένα.
Πλέον Είσαι παντού
στο χτες, στο αύριο, στο τώρα
στο όνειρο που το βλέμμα
γύρισε στο φώς της αληθείας…
Κι ατενίζοντας το αύριο
έχει την ελπίδα του σ' Εσένα...




Γλυκιά της φυγής Προσμονή

Ξέρεις τι είναι να χτίζεις την ελπίδα
πάνω στων δακρύων την αλμύρα...
Στον πόνο που από χρόνια κουβαλάς
αντίδοτο τα όνειρα να κερνάς...

Το μάταιο σαν σκιά αγκαλιάζει
ότι με κόπο η καρδιά θυσιάζει...
Κι εσύ βλέπεις που αντικρίζω
χλωμό το αύριο και λυγίζω...

Στου μυαλού μου τα στενά
χορό στήνει η μορφή σου
Είσαι θάνατος και ζωή μαζί
μα ότι κι αν γίνει θυμήσου...

Γλυκιά της φυγής η προσμονή
κι αφού δεν θέλω άλλη αλήθεια
στο γλυκό σου ψέμα θα βρει
λυτρωμό απ' την συνήθεια...




14 Νοεμβρίου 2010

Ενα καράβι της φυγής, είν η ψυχή μου...



Είναι αξία να κατέχεις τη δύναμη 

ν'αναζητάς την ψυχή σου...

κι ας είναι ένα καράβι της φυγής...

κάθε λεπτό, κάθε στιγμή 

σ' ένα λευκό χαρτί ζωγραφίζει 

τις αλήθειες των ονείρων σου 

και τις απλώνει στο απέραντο 

γαλάζιο τ'ουρανού...να τις λυτρώσει...