...ασήκωτη η φωνή της σιωπής...

29 Απριλίου 2009

Μην κουραστείς...

Πίνε νερό…
Πίνε νερό μ’ αλάτι…
Να κλείσουν οι πληγές
Που τρέχουν αίμα
Σαν αφηνιασμένο άτι…
Που είναι η πηγή
Του ύδατος ζωής…
Θυμήσου…
Στρέψε το βλέμμα σου
Να δεις…
Είναι πάντα εκεί μαζί σου…
Μην κουραστείς…
Ψυχή μου να ελπίζεις…
Πάνω σου στάθηκε η ζωή
Εσύ μου την στηρίζεις…
Για μια στιγμή
Που θέλησες να φανερωθείς
Σε τούτο τ’ άμοιρο το σώμα
Μην δώσεις τόπο στον εχθρό
Τ’ όνειρο του να δει αληθινό
Και το δικό μου όνειρο αιώνια
Θαμμένο μες το χώμα…
Μην κουραστείς…
Ψυχή μου να ελπίζεις…
Παίρνεις από τον ήλιο φώς
Τον πηγαιμό για να φωτίζεις
Είναι πατρίδα σου ο ουρανός
Στ’ αστέρια μέσα χτίζεις
Ολάκερο το μέλλον σου
Μ’ αιώνιες κορδέλες
Απ’ άσματα κεντημένες
Κι ύμνους λατρευτούς
Σ’ Αυτόν που του ανήκεις…
Μην κουραστείς…
Ψυχή μου να ελπίζεις…
Προσμένουν άγγελοι
Και σάλπιγγες για σε
Την πόρτα ν’ ανοίξεις
Σαν φύγεις απ’ το κουρασμένο σώμα σου
Στον τόπο σου για να γυρίσεις
Την ώρα της πολυπόθητης
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ μικρή μου…

11 Απριλίου 2009

Σε αντιστάθμισμα των καιρών και των γεγονότων...
διαβάζοντας το γνωστότατο αυτό ποίημα του Kipling,
σκέφτηκα τα γεγονότα των τελευταίων ημερών που
φαντάζομαι πως όλους, μας έχουν αγγίξει και επηρεάσει
λίγο πολύ, γι' αυτό είπα να το μοιραστώ μαζί σας...
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα να έχουμε...

Αν... by Rudyard Kipling

Αν μπορείς να κρατάς την ψυχραιμία σου 
όταν οι άλλοι χάνουν τη δική τους
και ρίχνουν σε σένα την ευθύνη
και την αιτία της αδυναμίας τους
Αν έχεις πίστη στον εαυτό σου,
όταν οι άλλοι αμφιβάλλουν για σένα
και δεν σε πειράζει αυτή η δυσπιστία τους
Αν μπορείς καρτερικά να περιμένεις
χωρίς να σε κουράζει η αναμονή, 
ή όταν διαδίδουν ψέματα για σένα 
να μην ξεπέφτεις και συ στο ψέμα
ή όταν φανερά σου δείχνουν μίσος 
να μην αφήνεις το μίσος να σε καταλάβει
κι όμως να μη φαίνεσαι πολύ αγαθός 
μήτε πολύ στοχαστικός στα λόγια.
Αν να ονειρεύεσαι είσαι ικανός
δίχως να γίνεσαι σκλάβος των ονείρων σου
Αν να σκέφτεσαι μπορείς, αλλά όχι
για χάρη της δικής σου σκέψης
Αν να δέχεσαι μπορείς Θρίαμβο και Όλεθρο
το ίδιο και να αντιμετωπίζεις παρόμοια και τα δύο.
Αν είσαι σε θέση να υπομένεις
ακούγοντας την αλήθεια που συ είπες
να επαναλαμβάνεται αλλοιωμένη από πονηρούς
που επιδιώκουν έτσι να παγιδέψουν αφελείς
ή να παρατηρείς αυτά που συ τους έδωσες ζωή
σπασμένα να κείτονται και παραπεταμένα
και να τα φτιάχνεις εξαρχής με εργαλεία φθαρμένα
Αν τολμάς όλα σου τα πλούτη μαζεμένα
να τα παίζεις κορώνα - γράμματα με μιας ,
να χάνεις κι από την αρχή να ξεκινάς
χωρίς να μέμφεσαι για τη μοίρα σου κανέναν
Αν μπορείς να κάνεις καρδιά, 
νεύρα και μυς να σε υπηρετούν
ακόμα και όταν έχεις καταρρεύσει
και γερά να κρατάς,
ενώ δεν υπάρχει εντός σου 
τίποτε πέρα από τη θέλησή
που τους λέει "Βαστάτε! "
Αν μπορείς να μιλάς με χιλιάδες
κι όμως να κρατάς την αρετή σου 
ή να περπατάς με κυβερνήτες
κι όμως να μην αλλάζεις την απλή ζωή σου
Αν ούτε εχθροί να σε βλάψουν μπορούν
μα ούτε και οι κοντινότεροι φίλοι
Αν όλοι έχουν την ίδια αξία για σένα 
και κανείς πιο πολύ από τους άλλους
Αν μπορείς να γεμίζεις τη μέρα σου
με εικοσιτέσσερις ώρες αξίας ζωής
τότε δική σου θα είναι όλη η Γη
με όλα τα αγαθά της 
κι ακόμη αληθινά θα είσαι Άνθρωπος παιδί μου…

9 Απριλίου 2009

Θα σε ξαναδώ…


Η θύμηση σου με τραβά
σε κάτι λιμάνια θλιμμένα
που ώρες αμέτρητες κοιτάς
το απέραντο της θάλασσας…

Εκεί που ενώνεται με τον ουρανό
καρφώνεσαι σε τούτη δω τη σχισμή
και περιμένεις … λες
και θα ζωντανέψεις
ότι με κόπο πάλεψες να θάψεις…
Λες και ζητάς να σου φέρει
ότι με δάκρυα αφέθηκες να χάσεις…
Τι άραγε ζητώ εδώ….

Ντύνει τούτος ο σπαραγμός αποχωρισμού
που αναδύει απ’ αυτό ‘δω το λιμάνι
ότι την κάρδια μου κυριεύει
κάθε που θα σε σκεφτώ….;;;;
Ας ήξερα κάρδια μου κάποια από τα γιατί...
Από αυτά που προσπέρασα 
πείθοντας τον εαυτό μου
πως απάντηση δεν έχουν 
διότι έτσι απλά είναι η ζωή...


Η σκέψη μου σε ντύνει χίλια χαμόγελα…
Όπου κ αν είσαι, όπου κι αν αγαπάς…
Κι αυτή τη σκέψη πάντα θα κρατώ
κρυμμένο καλά λατρευτό μου μυστικό
γιατί δεν θέλω στην λησμονιά ν’ αφήσω
να σε πάρει, εκεί που 'ναι κάθε χθεσινό...


Εδώ θα είμαι και θα περιμένω...
Σε τούτο δω το λιμάνι το θλιμμένο
Ξέρω πως θα σε ξαναδώ...
Εκεί που το σ’ αγαπώ δεν είναι τυπικό...


Δεν θα φοβάμαι πια να σ’ αγγίξω...
Δεν θα φοβάμαι μήπως πληγωθώ...
Ξέρω πως θα σε ξαναδώ
Εκεί που τίποτα πια δεν χωρίζει κανέναν...



short journey