...ασήκωτη η φωνή της σιωπής...

27 Δεκεμβρίου 2010

Χρόνια Πολλά - Καλές κι Ευλογημένες Γιορτές

Μια νύχτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο,
ονειρεύτηκε πώς περπατούσε στην ακρογιαλιά,
με τον Θεό στον ουρανό...
Άστραψαν σκηνές από την ζωή του,
σε κάθε σκηνή έβλεπε δυο ζευγάρια
πατημασιές πάνω στην άμμο,
το ένα άνηκε σ' αυτόν και το άλλο στον Θεό,
όταν κι η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του,
κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο.
Παρατήρησε πώς πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του
υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές,
ακόμη, πώς αυτό συνέβαινε
στις πιο δύσκολες και θλιμμένες τον στιγμές.
Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό: 

"Θεέ μου, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω, 
είπες πώς θα βαδίζουμε μαζί αυτόν τον δρόμο,
 αλλά παρατήρησα πώς στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, 
υπάρχει μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές. 
Δεν καταλαβαίνω, γιατί όταν σε χρειαζόμουν πολύ, Εσύ με άφηνες". 
Και ό Θεός απάντησε:
"Πολύ ακριβό μου παιδί σε αγαπώ και δέν σε άφησα ποτέ. 
Στις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου, 
πού βλέπεις μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές, 
σέ κρατούσα στην αγκαλιά μου..."


"Άγνωστος"




ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ εύχομαι σε ΟΛΟΥΣ, 

με την ευχή το μήνυμα των Χριστουγέννων 

να κατοικοεδρεύει ΜΟΝΙΜΑ στις καρδιές 

όλων μας και να τις ζεσταίνει!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

20 Δεκεμβρίου 2010

Ο Δρόμος ~ Κώστας Καρυωτάκης


ο δρόμος της σιωπής...
βαδίζεται σπέρνοντας δάκρυα πόνου...
που ποτίζουν κομμάτια απ'την καρδιά...
εκπαιδεύοντας την αντοχή, την υπομονή, 
την ατέρμονη ελπίδα, ακόμα και την αγάπη, 
έχοντας συνοδοιπόρο μόνο τη μοναξιά...
Αυτός ο δρόμος...ο λιγότερο περπατημένος...
κρατά τα χνάρια αυτών που 
δεν διαπραγματεύτηκαν την ψυχή τους...


ΔΡΟΜΟΣ

Τώρα μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια.

Τώρα θανάσιμη
νύχτα με ζώνει.
Μέσα μου ογκώνονται
οι άφραστοι πόνοι.

Μ' είδαν, προσπέρασαν
όσοι αγαπάω.
Μόνος απόμεινα
κι έρημος πάω.

Πόσο τ' ανέβασμα
του άχαρου δρόμου!
Στρέφω κοιτάζοντας
προς τ' όνειρό μου.

Μόλις και φαίνονται
οι άσπρες εικόνες.
Τ' άνθη, χαμόγελα
μες στους χειμώνες.

Αεροσαλεύουνε
κρίνοι και χέρια.
Ήλιοι τα πρόσωπα,
μάτια τ' αστέρια

Είναι και ανάμεσα
σ' όλα η Αγάπη.
Στο πρωτοφίλημα
κόρη που εντράπη.

Κι όλο μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια...

ΚΩΣΤΑΣ  ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

28 Νοεμβρίου 2010

"Αυτό" ~ Θανάσης Παπακωνσταντίνου-Διονύσης Σαββόπουλος



Ένα τραγούδι από τον δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου 
που έχει τον τίτλο "Samanos" με τον Διονύση Σαββόπουλο.

Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Μουσική: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Διονύσης Σαββόπουλος


Αυτό που μέσα μου ψάχνει κοιτάσματα,
αυτό που μέσα μου χτίζει κελιά,
αυτό που γλιστρά σαν φίδι και χάνεται,
αυτό που κλέβει απ' τους θεούς τη φωτιά...

Αυτό που αφήνεται σαν φύλλο στον άνεμο,
αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή,
αυτό που δροσίζεται απ' την αύρα του σύμπαντος,
που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνά σαν παιδί...

Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα,
αυτό που σκιάζει του νου τις αυλές,
αυτό που γίνεται στάχυα την άνοιξη
και το χειμώνα άδειες χελιδονοφωλιές...

Αυτό που ματώνει τη μύτη του παίζοντας,
αυτό που σαν σκόνη αιωρείται στο φως,
αυτό που διαλέγει τις μέρες που θα 'ρθουνε,
που την ίδια ώρα είναι φίλος κι εχθρός...

Αυτό που μιλά και μιλιά δεν ακούγεται,
αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τ' αυτιά,
αυτό που γλυκά το ταΐζω παινέματα,
που τα βάζει στη γλώσσα του και τα φτύνει μετά...

Αυτό που με ξέρει σαν κάλπικο νόμισμα,
αυτό που δεν ξέρω να περιγράψω σωστά,
αυτό που δεν ξέρεις ούτε συ που μ' αγάπησες...
αυτό μου ζητάει να τραγουδήσω ξανά...


26 Νοεμβρίου 2010

Βλέφαρα βαριά...



Κλείνω τα βλέφαρα αργά
στου χρόνου το κενό
να κρατηθώ...
Παίρνω απ’ τα όνειρα φωτιά
στο ψέμα τους ξανά
να λυτρωθώ...
Μέθυσα αλήθειες τη ζωή
κι αυτή πικρό κρασί
με κέρασε...
Κέντησα αγάπη την πληγή
μα του πόνου τη σιωπή
με έντυσε...
Μια ανέλπιδη προσευχή
φύλαξα μέσα στην ψυχή
να πιάνομαι...
Όταν ανελέητα χτυπά 
σαν λυσσαλέος βοριάς
και χάνομαι...
Τώρα στου δρόμου τα στερνά
γνώση τις μέρες μου κερνά
Μεγάλωσα...
Ελπίδες τ' όνειρο μετρά
μα σε δυο μέτρα γη χωρά 
Πάγωσα...
Κλείνουν τα βλέφαρα βαριά…


20 Νοεμβρίου 2010

Άχραντη Αγάπη

Ναι, για την κόλαση
ο δρόμος είχε χαραχτεί
μα η ψυχή άξαντη
ενδόμυχα σε ζητούσε...
Σα να ‘μουν ο Σαύλος
ξάφνου με συνάντησες
αλάλητο κέρωσε το κορμί,
μα Εσύ το χέρι μου άπλωσες
"Μη φοβάσαι...Εγώ Είμαι..."
άκουσα τη φωνή Σου
να ρέει στο αίμα μου,
να φωτίζει την ψυχή μου,
να λαξεύει την καρδιά...
ωσάν τον ποιητή της...
Μα Εσύ με γνώριζες
από παιδί, μ' άγρυπνο μάτι
με παρακολουθούσες...
Εσύ τα δάκρυα μου σκούπιζες
με χέρια ματωμένα
για να λυτρωθώ στο αίμα…
Εσύ παρήγορα μ' αγκάλιαζες
όταν ψυχομαχούσα
στο βάρος των λαθών μου…
Κι εγώ μες την αδαημονία μου
δεν κατάλαβα πως σήκωνες
το βάρος του σταυρού μου...
Ως τη στιγμή που με συνάντησες
και κέντησες τις πληγές μου
με την Άχραντη Αγάπη Σου…
Ησύχασες με το λόγο Σου
την τρικυμία της ψυχής μου…
Άνυδρη η καρδιά μου αναζητά
την ζωοδότρα πηγή Σου…
Ανυπέρβλητη η Αγάπη Σου
φωτίζει τα μύχια της ψυχή μου…
Ω…ναι, τώρα γνωρίζω…
Μέσα από Εσένα, έμαθα εμένα.
Πλέον Είσαι παντού
στο χτες, στο αύριο, στο τώρα
στο όνειρο που το βλέμμα
γύρισε στο φώς της αληθείας…
Κι ατενίζοντας το αύριο
έχει την ελπίδα του σ' Εσένα...




Γλυκιά της φυγής Προσμονή

Ξέρεις τι είναι να χτίζεις την ελπίδα
πάνω στων δακρύων την αλμύρα...
Στον πόνο που από χρόνια κουβαλάς
αντίδοτο τα όνειρα να κερνάς...

Το μάταιο σαν σκιά αγκαλιάζει
ότι με κόπο η καρδιά θυσιάζει...
Κι εσύ βλέπεις που αντικρίζω
χλωμό το αύριο και λυγίζω...

Στου μυαλού μου τα στενά
χορό στήνει η μορφή σου
Είσαι θάνατος και ζωή μαζί
μα ότι κι αν γίνει θυμήσου...

Γλυκιά της φυγής η προσμονή
κι αφού δεν θέλω άλλη αλήθεια
στο γλυκό σου ψέμα θα βρει
λυτρωμό απ' την συνήθεια...




14 Νοεμβρίου 2010

Ενα καράβι της φυγής, είν η ψυχή μου...



Είναι αξία να κατέχεις τη δύναμη 

ν'αναζητάς την ψυχή σου...

κι ας είναι ένα καράβι της φυγής...

κάθε λεπτό, κάθε στιγμή 

σ' ένα λευκό χαρτί ζωγραφίζει 

τις αλήθειες των ονείρων σου 

και τις απλώνει στο απέραντο 

γαλάζιο τ'ουρανού...να τις λυτρώσει...

16 Οκτωβρίου 2010

Μια φούχτα από ζωή

Στάλα στάλα η βροχή
τρυπά τις θύμησες μου
βρίσκουν τόπο οι σκιές
επάνω στις πληγές μου

Βαρύς ο ήχος της σιωπής
που πνίγει αναμνήσεις
κι ο χρόνος ο ασκητής
φτιάχνει  παραπλανήσεις

Αργοπεθαίνει τ' όνειρο
σε τούτο το λιμάνι
και σαν Ιούδας τ’ αύριο
προδοσίας πλέκει στεφάνι

Μια φούχτα από ζωή
με πάει και με φέρνει
Το ίδιο όνειρο που με γεννά
Αυτό και με πεθαίνει...

Σβήνει σαν λύχνος η ψυχή
μπρος σε θολή εικόνα
με λόγια αχνά μια προσευχή
γυρεύει ελπίδα αιώνια…


10 Οκτωβρίου 2010

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες...

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες. 

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου 
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ’ είχες μέσα στα μάτια σου
το θάμπωμα- μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μ'ένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω τα ονείρατά σου,
ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

Μαρία Πολυδούρη


5 Οκτωβρίου 2010

Το Μοίρασμα...

Την άδεια τη σελίδα μου κοιτώ
και μπαίνω στ' όνειρό σου 
με χρώματα ζεστά όπου μπορώ
διώχνω τα ξωτικά απ' το μυαλό σου...
Το δάκρυ μου χάραξε μολυβιά
που βιάστηκες να σβήσεις
με τα ζεστά σου τα φιλιά
όνειρα κ ελπίδες να με γεμίσεις...
Με πήρες σαν παιδί
στην αγκαλιά σου
τρυφερά να μην πονέσω, 
μα κ σφιχτά να μη χαθώ
εκεί να κοιμηθώ,
να μοιραστώ τα όνειρά σου...
Δεν είναι οι λέξεις, ούτε οι στιγμές
αυτά που μ' έδεσαν κοντά σου
μονάχα αυτή η αγάπη σου
το μοίρασμα της χαράς σου... 


2 Οκτωβρίου 2010

Χαραυγή

Όνειρα μαρμαρωμένα 

στου χρόνου τα στενά δεμένα
κρατούν το αύριο 

να αργήσει ν' ανατείλει...
μα το ταξίδι δεν αναβάλλεται, 

η καρδιά πανιά ανοίγει

για μια νέα χαραυγή 

που, όπου θέλει αυτή ας γείρει...



Feggari Mou Feggofoto / Mario Frangoulis


Mario Frangoulis / Feggari mou Feggofoto.
From "Ena gramma ston Patera mou"

Στίχοι: Μάριος Φραγκούλης
Μουσική: Μάριος Φραγκούλης
Πρώτη εκτέλεση: Μάριος Φραγκούλης

12 Σεπτεμβρίου 2010

Καινούρια Ζάλη - Γιάννης Αγγελάκας

neraides-stavento

Οι νεράιδες θα ΄ ρθούν στα όνειρα σου, να σου τραγουδήσουν.
Μην τους κάνεις κακό γιατί χωρίς παραμύθια τη ζωή μας θα αφήσουν.


Κρύβονται πίσω από καλλυντικά, διακριτικά
Δίνουν χρώμα στη νυχτιά, δεν αντέχουν την ψευτιά.
Δεν δανείζουν το κορμί τους μόνο για μια βραδιά
Δεν χαρίζουν την ψυχή τους αν αυτή δεν αγαπά.
Δεν χορεύουν σε τραπέζια και δεν γδύνονται στις πίστες
Δεν αντέχουν τη μιζέρια, δεν ανήκουνε σε λίστες
Πλουσίων πελατών, ξεμωραμένων εραστών
Μα προσέχουν το παρόν άφοβα για να κοιτούν το παρελθόν.
Αύριο, για τ΄ αύριο φαντάζονται και μέχρι να ΄ ρθει σε κομμάτια δεν μοιράζονται.

Φυλαχτό στο ραβδί τους η αγάπη,
Θα σ΄ αγγίξει αυτό μονάχα αν δεν τους θυμίζεις κάτι.

Μεσ΄ τις πόλεις γυρνούν, τις καρδιές ντύνουν μ΄ έντονους χτύπους
Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους
Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ΄ την κακία
Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη,
Δίπλα σου υπάρχει μια!

Δε θα τρίξουν τα πλακάκια από μπροστά σου σαν περάσουν
Για δεν ντύνονται γυμνές τη λίμπιντο να ανεβάσουν
Υπάρχουν πάντα δίπλα μας, το μάτι δεν τις πιάνει
Γιατί ξέρουν να κρύβονται κακό να μην τις φτάνει.
Πληγώνονται πιο εύκολα γιατί αγαπούν στα αλήθεια
Και τύπους απορρίπτουνε που λένε παραμύθια.
Βιβλίο ανοιχτό αν είσαι εντάξει απέναντί τους
Για πάντα όμως χάνονται αν παίξεις μαζί τους.

Οι νεράιδες πονούν μα καταφέρνουν κι υπάρχουν ακόμα
Φταις εσύ, φταίω εγώ που θα μείνουν πιο λίγες σ΄ αυτόν το αιώνα!

Κάθε δάκρυ τους πικρό λουλούδι στο χώμα
Κάθε γέλιο τους αστέρι λαμπερό στον ουρανό
Δες τη νυχτιά που φωτίζουν της αλλάζουνε χρώμα

Δεν θα γίνω υπαίτιος για άλλο λουλούδι πικρό!

---------------------------------------------------------------------

Στίχοι: Μέθυσος
Μουσική: Μέθυσος
Πρώτη εκτέλεση: Stavento
Άλλες ερμηνείες: Κώστας Τουρνάς