...ασήκωτη η φωνή της σιωπής...

25 Φεβρουαρίου 2010

Ραντεβού με την αλήθεια...


Όταν έχεις ραντεβού
με την δική σου αλήθεια 
ξεγυμνώνεις την ψυχή
απ' των παθών τα δίχτυα
μα πως ν' αντέξει σε αυτό
το λάγνο σου το βλέμμα
τις αλήθειες βουτηγμένες
μες την πλάνη και το αίμα...

Σαν ατσάλινη γροθιά, ο λυγμός,
απ' το λαιμό σε πιάνει
και σε πνίγει ο καημός,
που ότι φεύγει πίσω δεν γυρνάει
ζεστό το κύμα καίει
το θάμπος των ματιών σου
τρέχουν οι στάλες
να χαράξουν το πρόσωπό σου.

Με τα δάκρυα του θρήνου
ποτίζεις τα χαμένα
όνειρα και χρόνια
στην πλάνη βουτηγμένα
κι η κραυγή κόμπος
που σε πνίγει και δεν σ' αφήνει
λες και κάτι θ' αφυπνίσεις,
ν' αλλάξει πριν να φύγει...

24 Φεβρουαρίου 2010

Αγριεμένη λογική...




Αγριεμένη λογική...
είσαι παγίδα στη ζωή,
είσαι άγκυρα στη ψυχή
που θέλει να πετάξει…

Ένα θεριό με πρέπει & γιατί,
ρουφάς το άρωμα της ζωής,
δίνεις του γκρίζου την πνοή
του ονείρου του χαμένου…

Πάνω στα βράχια με κτυπάς,
μου λες πως έτσι αγρυπνάς,
μα όλο τα μούτρα σου θα σπας
πάνω στο όνειρό μου…

Παράπονο μου μην σβηστείς,
για χάρη σου να είμαι ο νικητής,
όταν στ’ αλώνια σαν το Διγενή
με το θεριό μου θα παλεύω…

ΥΠΟΣΧΕΣΗ




Εδώ θα μείνω
να κοιτώ τη σκιά σου
Δεν έφυγες ποτέ…
Δυο δρασκελιές έκαμες
να δεις τριγύρω…
έξω από τον κόσμο…
Ζήλεψε το φεγγάρι
από το φως σου…
και σκέπασε το πρόσωπο σου…
Εδώ στέκομαι και περιμένω
το κύμα των αστεριών
κοντά μου να σε φέρει…
Κάθε βράδυ εδώ μένω
εδώ να σε κοιτώ, επιμένω…
Ζωγραφισμένο το χαμόγελο σου
μελαγχολικά με κοιτά
από κει ψηλά…
Νιώθω μόνος, μου λες…
μα όχι καρδιά μου, δεν είσαι…
είναι η σκέψη μου… τα όνειρα μου
που ταξιδεύουν συντροφιά 

στα βήματα σου…
Θα ‘ρθω σύντομα κοντά σου
θα με δεις, θα με γνωρίσεις
είμαι ντυμένη τα όνειρα σου…

ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ...


Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο ι αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" 

όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, 

για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, 

έστω για μια φορά στη ζωή του, 
να ξεγλυστρίσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος

 για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.


Pablo Neruda


23 Φεβρουαρίου 2010

Κυκλάδες...



ΝΑΞΟ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΑ ΜΑΣ ΣΥ ΣΤΟΛΙΖΕΙΣ ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΜΑΣ!!!


Μικρή φυτρώνει νεραντζιά
η μικρή μου η κοπελιά
Πόχει τις ρίζες στο βυθό
και τα κλαδιά στον ουρανό
το κορίτσι που αγαπώ

Πλάσμα δεν είναι ανθρωπινό
δεν είναι μήτε ξωτικό
το κορίτσι που αγαπώ
Μα 'χει τον ήλιο φορεσιά
τα κύματα περπατηξιά
η μικρή μου η Παναγιά

Χάιντε νύφη της θαλάσσης
τι φαμίλιες θα χαλάσεις
Νύφη μέσα στα μπουγάζια
με τα πέπλα τα γαλάζια
άνεμος να μη σε πιάσει
λούλουδο μη σου χαλάσει

Κι αν γενεί ποτέ το θάμα
κι αγαπήσεις κάνω τάμα
Να σου στείλω μια μπρατσέρα
με τον Πολικόν Αστέρα.

[Οδ.Ελύτης]

Το ταξίδι που λέγαμε.... της Αλκυόνης Παπαδάκη (εκδόσεις:ΚΑΛΕΝΤΗΣ)

Ένα μικρό απόσπασμα από τον πρόλογο, που νομίζω πως μπορεί πολύ λιτά να δώσει την εικόνα αυτού του υπέροχου βιβλίου, μια γλυκιά γραφή που ξυπνά αναρίθμητες σκέψεις, εικόνες, προβληματισμούς, συναισθήματα... Αυτό το βιβλίο αναδύει τόση τρυφερότητα, μέσα από την ροή μιας σκληρής πραγματικότητας... Μου άρεσε τόσο που σκέφτηκα πως αξίζει να μοιραστώ κάτι από αυτό μαζί σας.



« Πετάξαμε την ζωή μας, τη ρημάξαμε, την ξεπαστρέψαμε, για ένα τίποτα.
Γιατί δεν μας άρεσε το «τοπίο» που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.

Κι ύστερα…. Θελήσαμε να την χτίσουμε από την αρχή.
Να φτιάξουμε ένα δικό μας τοπίο. Ένα καινούριο κτήριο.
Με τι όμως; Αφού η ψυχή μας δεν διέθετε τα υλικά.
Δεν ήξερε να κατασκευάσει το χαρμάνι.
Γίναμε εργολάβοι, 
δίχως να έχουμε ιδέα από οικοδομές.

Εμείς μόνο τα σχέδια ξέραμε να κάνουμε. Και όνειρα για ταξίδια.

Είμαστε σπεσιαλίστες στη διακόσμηση. Μόνο που μας έλειπε πάντα το οίκημα.

Δεν βαριέσαι…. Τουλάχιστον καταφέραμε να διασώσουμε ένα πράγμα:

Βαθιά, μέσα στο τσεπάκι της ψυχής μας, κρύψαμε τα ναύλα του ονείρου.
Λίγο το χεις;»