...ασήκωτη η φωνή της σιωπής...

25 Φεβρουαρίου 2010

Ραντεβού με την αλήθεια...


Όταν έχεις ραντεβού
με την δική σου αλήθεια 
ξεγυμνώνεις την ψυχή
απ' των παθών τα δίχτυα
μα πως ν' αντέξει σε αυτό
το λάγνο σου το βλέμμα
τις αλήθειες βουτηγμένες
μες την πλάνη και το αίμα...

Σαν ατσάλινη γροθιά, ο λυγμός,
απ' το λαιμό σε πιάνει
και σε πνίγει ο καημός,
που ότι φεύγει πίσω δεν γυρνάει
ζεστό το κύμα καίει
το θάμπος των ματιών σου
τρέχουν οι στάλες
να χαράξουν το πρόσωπό σου.

Με τα δάκρυα του θρήνου
ποτίζεις τα χαμένα
όνειρα και χρόνια
στην πλάνη βουτηγμένα
κι η κραυγή κόμπος
που σε πνίγει και δεν σ' αφήνει
λες και κάτι θ' αφυπνίσεις,
ν' αλλάξει πριν να φύγει...

2 σχόλια:

Νimertis είπε...

Στέλλα καλησπέρα... απόψε ήρθα σε επαφή με το όμορφο ιστολόγιό σου και την ενδιαφέρουσα γραφή σου... πρώτες εντυπώσεις έχω, δεν έχω προλάβει να ταξιδέψω στα ανοιχτά της ποίησής σου... μα όσα βλέπω κι όσα βιώνω ως τώρα μου αρέσουν ... ευαισθησία, λυρισμός, εσωτερικότηα, μάχιμη γραφίδα που αισθάνομαι ότι με κέρδισε... εδώ θα είμαι...

Stella είπε...

Nimertis καλησπέρα!!!
Σ'ευχαριστώ απ΄την καρδιά μου για τα πολύ καλά σου λόγια. Άργησα, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, να μπω στο ιστολόγιό μου και γι΄αυτό απαντώ καθυστερημένα. Θα χαίρομαι ειλικρινά να συναντώ τα σημάδια των βημάτων σου σε αυτό μου το ταξίδι...!!! Να ΄σαι πάντα καλά!!!