Ένα μικρό απόσπασμα από τον πρόλογο, που νομίζω πως μπορεί πολύ λιτά να δώσει την εικόνα αυτού του υπέροχου βιβλίου, μια γλυκιά γραφή που ξυπνά αναρίθμητες σκέψεις, εικόνες, προβληματισμούς, συναισθήματα... Αυτό το βιβλίο αναδύει τόση τρυφερότητα, μέσα από την ροή μιας σκληρής πραγματικότητας... Μου άρεσε τόσο που σκέφτηκα πως αξίζει να μοιραστώ κάτι από αυτό μαζί σας.
« Πετάξαμε την ζωή μας, τη ρημάξαμε, την ξεπαστρέψαμε, για ένα τίποτα.
Γιατί δεν μας άρεσε το «τοπίο» που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.
Κι ύστερα…. Θελήσαμε να την χτίσουμε από την αρχή.
Να φτιάξουμε ένα δικό μας τοπίο. Ένα καινούριο κτήριο.
Με τι όμως; Αφού η ψυχή μας δεν διέθετε τα υλικά.
Δεν ήξερε να κατασκευάσει το χαρμάνι.
Γίναμε εργολάβοι,
δίχως να έχουμε ιδέα από οικοδομές.
Εμείς μόνο τα σχέδια ξέραμε να κάνουμε. Και όνειρα για ταξίδια.
Είμαστε σπεσιαλίστες στη διακόσμηση. Μόνο που μας έλειπε πάντα το οίκημα.
Δεν βαριέσαι…. Τουλάχιστον καταφέραμε να διασώσουμε ένα πράγμα:
Βαθιά, μέσα στο τσεπάκι της ψυχής μας, κρύψαμε τα ναύλα του ονείρου.
Λίγο το χεις;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου