...ασήκωτη η φωνή της σιωπής...

27 Δεκεμβρίου 2010

Χρόνια Πολλά - Καλές κι Ευλογημένες Γιορτές

Μια νύχτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο,
ονειρεύτηκε πώς περπατούσε στην ακρογιαλιά,
με τον Θεό στον ουρανό...
Άστραψαν σκηνές από την ζωή του,
σε κάθε σκηνή έβλεπε δυο ζευγάρια
πατημασιές πάνω στην άμμο,
το ένα άνηκε σ' αυτόν και το άλλο στον Θεό,
όταν κι η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του,
κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο.
Παρατήρησε πώς πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του
υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές,
ακόμη, πώς αυτό συνέβαινε
στις πιο δύσκολες και θλιμμένες τον στιγμές.
Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό: 

"Θεέ μου, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω, 
είπες πώς θα βαδίζουμε μαζί αυτόν τον δρόμο,
 αλλά παρατήρησα πώς στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, 
υπάρχει μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές. 
Δεν καταλαβαίνω, γιατί όταν σε χρειαζόμουν πολύ, Εσύ με άφηνες". 
Και ό Θεός απάντησε:
"Πολύ ακριβό μου παιδί σε αγαπώ και δέν σε άφησα ποτέ. 
Στις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου, 
πού βλέπεις μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές, 
σέ κρατούσα στην αγκαλιά μου..."


"Άγνωστος"




ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ εύχομαι σε ΟΛΟΥΣ, 

με την ευχή το μήνυμα των Χριστουγέννων 

να κατοικοεδρεύει ΜΟΝΙΜΑ στις καρδιές 

όλων μας και να τις ζεσταίνει!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

20 Δεκεμβρίου 2010

Ο Δρόμος ~ Κώστας Καρυωτάκης


ο δρόμος της σιωπής...
βαδίζεται σπέρνοντας δάκρυα πόνου...
που ποτίζουν κομμάτια απ'την καρδιά...
εκπαιδεύοντας την αντοχή, την υπομονή, 
την ατέρμονη ελπίδα, ακόμα και την αγάπη, 
έχοντας συνοδοιπόρο μόνο τη μοναξιά...
Αυτός ο δρόμος...ο λιγότερο περπατημένος...
κρατά τα χνάρια αυτών που 
δεν διαπραγματεύτηκαν την ψυχή τους...


ΔΡΟΜΟΣ

Τώρα μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια.

Τώρα θανάσιμη
νύχτα με ζώνει.
Μέσα μου ογκώνονται
οι άφραστοι πόνοι.

Μ' είδαν, προσπέρασαν
όσοι αγαπάω.
Μόνος απόμεινα
κι έρημος πάω.

Πόσο τ' ανέβασμα
του άχαρου δρόμου!
Στρέφω κοιτάζοντας
προς τ' όνειρό μου.

Μόλις και φαίνονται
οι άσπρες εικόνες.
Τ' άνθη, χαμόγελα
μες στους χειμώνες.

Αεροσαλεύουνε
κρίνοι και χέρια.
Ήλιοι τα πρόσωπα,
μάτια τ' αστέρια

Είναι και ανάμεσα
σ' όλα η Αγάπη.
Στο πρωτοφίλημα
κόρη που εντράπη.

Κι όλο μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια...

ΚΩΣΤΑΣ  ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ