Θα σε ξαναδώ…

Η θύμηση σου με τραβά
σε κάτι λιμάνια θλιμμένα

που ώρες αμέτρητες κοιτάς

το απέραντο της θάλασσας…

Εκεί που ενώνεται με τον ουρανό
καρφώνεσαι σε τούτη δω τη σχισμή

και περιμένεις … λες

και θα ζωντανέψεις

ότι με κόπο πάλεψες να θάψεις…

Λες και ζητάς να σου φέρει

ότι με δάκρυα αφέθηκες να χάσεις…

Τι άραγε ζητώ εδώ….

Ντύνει τούτος ο σπαραγμός αποχωρισμού

που αναδύει απ’ αυτό ‘δω το λιμάνι
ότι την κάρδια μου κυριεύει

κάθε που θα σε σκεφτώ….;;;;

Ας ήξερα κάρδια μου κάποια από τα γιατί...
Από αυτά που προσπέρασα 

πείθοντας τον εαυτό μου

πως απάντηση δεν έχουν 
διότι έτσι απλά είναι η ζωή...


Η σκέψη μου σε ντύνει χίλια χαμόγελα…

Όπου κ αν είσαι, όπου κι αν αγαπάς…

Κι αυτή τη σκέψη πάντα θα κρατώ
κρυμμένο καλά λατρευτό μου μυστικό

γιατί δεν θέλω στην λησμονιά ν’ αφήσω

να σε πάρει, εκεί που 'ναι κάθε χθεσινό...


Εδώ θα είμαι και θα περιμένω...

Σε τούτο δω το λιμάνι το θλιμμένο
Ξέρω πως θα σε ξαναδώ...

Εκεί που το σ’ αγαπώ δεν είναι τυπικό...


Δεν θα φοβάμαι πια να σ’ αγγίξω...
Δεν θα φοβάμαι μήπως πληγωθώ...

Ξέρω πως θα σε ξαναδώ

Εκεί που τίποτα πια δεν χωρίζει κανέναν...