...ασήκωτη η φωνή της σιωπής...

25 Φεβρουαρίου 2011

η μόνη Αλήθεια ΕΣΥ...



Ζω στην αγκαλιά της φυγής

έγινε πια ο φόβος, αδελφός

κι αυτός ο ιστός της προσμονής

έγινε δρόμος στης αλήθειας το φως...




Ο δρόμος είναι μακρύς
κι ο σταυρός του εγώ βαρύς
μάχεται το είναι, 
την καρδιά και το νου
αναζητώντας της ζωής την ουσία,
μα της ψυχής η αλήθεια
είναι, στο δρόμο για το...
...ΦΩΣ...

Φως και πάλι φως η ψυχή που μάχεται...
(Οδυσ. Ελύτης)



7 σχόλια:

AERIKO είπε...

Το Χαμόγελο που μόλις τωρα μου χάρισες να στο δωρίσει απλοχερα η ζεστή αγκαλιά της Ζωής.Ψηλά να κοιτας σου λέω..Ψηλά παντού Ουρανός.

Aγνωστου πονου δακρυ σταζει η αυγή..
μα κανείς απο αυτους που αγωνιζονται
δεν μενει αδικαιωτος.

Καλημέρα με πολλές ανάσες στιγμές.:))

iLiAs είπε...

τι να πεις για τον Ελυτη??

καλο σου απογευμα! :)

Νimertis είπε...

ναι φίλη Στέλλα, είναι πράγματι μακρύς ο δρόμος... καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί; γιατί θα πρέπει να είναι σταυραναστάσιμη η πορεία μας; γιατί το φως μας περιμένει μετά από τόσο βαθύ σκοτάδι; ύστερα λέω, είναι μαχόμενος ο άνθρωπος από γεννησιμιού του, από την ώρα της υπαρκτικής του 'δέσμευσης' από την σάρκα, από την ώρα που ανασαίνει δύσκολα η ψυχή σε ένα βιότοπο τόσο ξένο γι'αυτήν... με ενέπνευσε τούτη η ανάρτησή σου γιατί αισθάνθηκα παλμό καρδιάς και βλέμμα καθαρό... η αγωνία μας κάνει αδέλφια και όχι το αίμα... έτσι δεν είναι; να'σαι καλά!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

H Μόνη Αλήθεια! Ναι!

iLiAs είπε...

καλο απογευμα! :)

iLiAs είπε...

ελπιζω να εισαι καλα!! :)

Ναύτης είπε...

δεν υπάρχει μια αλήθεια μόνο
μια κάθε φορα, ίσως...

γιατι σταμάτησες να γράφεις;;;;