...ασήκωτη η φωνή της σιωπής...

20 Νοεμβρίου 2010

Γλυκιά της φυγής Προσμονή

Ξέρεις τι είναι να χτίζεις την ελπίδα
πάνω στων δακρύων την αλμύρα...
Στον πόνο που από χρόνια κουβαλάς
αντίδοτο τα όνειρα να κερνάς...

Το μάταιο σαν σκιά αγκαλιάζει
ότι με κόπο η καρδιά θυσιάζει...
Κι εσύ βλέπεις που αντικρίζω
χλωμό το αύριο και λυγίζω...

Στου μυαλού μου τα στενά
χορό στήνει η μορφή σου
Είσαι θάνατος και ζωή μαζί
μα ότι κι αν γίνει θυμήσου...

Γλυκιά της φυγής η προσμονή
κι αφού δεν θέλω άλλη αλήθεια
στο γλυκό σου ψέμα θα βρει
λυτρωμό απ' την συνήθεια...




2 σχόλια:

AERIKO είπε...

Ξέρεις τι είναι
να αγριεύει η ψυχή σου
μα όσο κι αν σε λιθοβολούν
με πλάνες λέξεις..
καμια να μην μπορεί πια
να πληγώσει και να ματώσει
τη σιωπή σου; ΞEΡΕΙΣ..

Ευαισθητα Ανθρώπινοι ας παραμείνουμε..
το να είσαι ευάλωτος σημερα για μενα είναι Δύναμη..η άρνηση είναι μεγάλη ήττα στη ζωή.
Να ζεις να πονας και να μαθαινεις...
Πολυτιμο τόσο όσο και η κάθε σου ανάσα.

Stella είπε...

Ξέρω, ξέρω ακόμα πως κι άλλοι ξέρουν...
όπως εσύ γλυκό μου αερικό...κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά...!!!
Σ' ευχαριστώ για τόσα πολλά, μα κυρίως για τους προβληματισμούς, και τ' αγγίγματα ψυχής που μου έχεις χαρίσει...
Παλεύω από ψυχής να με γνωρίζω...για να μπορώ ν' αρνούμαι ότι ο νους πλάθει...
"Να ζεις να πονας και να μαθαινεις...
Πολυτιμο τόσο όσο και η κάθε σου ανάσα..."
Πόσο δίκιο έχεις...!!!

Να έχεις ένα ευλογημένο Σαββατοκύριακο!!!