...ασήκωτη η φωνή της σιωπής...

7 Ιανουαρίου 2010

Δακρύζει η ανατολή...

Του έρωτα τα μυστικά
ξόρκισα ένα βράδυ
Τις εξηγήσεις των χρησμών
σκόρπισα στα πελάγη

Μάζεψα τις σαϊτιές
της αστραπής μωρό μου
και κέντησα τις πληγές
με φόβο στο πηγαιμό μου

Το δέος πήρα της βροντής
και πότισα τα λάθη
Ανθίσανε οι ενοχές
και πνίξανε τα πάθη

Κοιμάται τ’όνειρο γλυκά
μέσα στα βλέφαρα σου,
ξύπνα δακρύζει η ανατολή
χωρίς το άγγιγμα σου…


2 σχόλια:

SPantelaki είπε...

Σας επέλεξα για να σας απονείμω το βραβείο του Ηλιόλουστου Blog.

Παρακαλώ περάστε από το blog μου ( http://spantelaki.blogspot.com ) για να το παραλάβετε..

Πέρα απ΄το παιχνιδάκι, πάρα πολλά βραβεία αξίζεις συνονόματη μου...πως με ταξιδεύεις, να΄ξερες...

Stella είπε...

Αρχικά να σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμητική επιλογή που μου κάνατε, σχετικά με το βραβείο σας.

Πέραν αυτού όμως, χαίρομαι ειλικρινά που αυτές οι λίγες γραμμένες σκέψεις κατορθώνουν να αγγίζουν κ την δική σου ευαίσθητη καρδία κ να απλώνουν τις χορδές της κοντά στις δικές μου ώστε τα ταξίδια να μην είναι πλέον ...μοναχικά...
Σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου για τα καλά σου λόγια...:-)