Ζω στην αγκαλιά της φυγής
έγινε πια ο φόβος, αδελφός
κι αυτός ο ιστός της προσμονής
έγινε δρόμος στης αλήθειας το φως...
Ο δρόμος είναι μακρύς
κι ο σταυρός του εγώ βαρύς
μάχεται το είναι,
την καρδιά και το νου
αναζητώντας της ζωής την ουσία,
μα της ψυχής η αλήθεια
είναι, στο δρόμο για το...
...ΦΩΣ...
Φως και πάλι φως η ψυχή που μάχεται...
(Οδυσ. Ελύτης)
7 σχόλια:
Το Χαμόγελο που μόλις τωρα μου χάρισες να στο δωρίσει απλοχερα η ζεστή αγκαλιά της Ζωής.Ψηλά να κοιτας σου λέω..Ψηλά παντού Ουρανός.
Aγνωστου πονου δακρυ σταζει η αυγή..
μα κανείς απο αυτους που αγωνιζονται
δεν μενει αδικαιωτος.
Καλημέρα με πολλές ανάσες στιγμές.:))
τι να πεις για τον Ελυτη??
καλο σου απογευμα! :)
ναι φίλη Στέλλα, είναι πράγματι μακρύς ο δρόμος... καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί; γιατί θα πρέπει να είναι σταυραναστάσιμη η πορεία μας; γιατί το φως μας περιμένει μετά από τόσο βαθύ σκοτάδι; ύστερα λέω, είναι μαχόμενος ο άνθρωπος από γεννησιμιού του, από την ώρα της υπαρκτικής του 'δέσμευσης' από την σάρκα, από την ώρα που ανασαίνει δύσκολα η ψυχή σε ένα βιότοπο τόσο ξένο γι'αυτήν... με ενέπνευσε τούτη η ανάρτησή σου γιατί αισθάνθηκα παλμό καρδιάς και βλέμμα καθαρό... η αγωνία μας κάνει αδέλφια και όχι το αίμα... έτσι δεν είναι; να'σαι καλά!
H Μόνη Αλήθεια! Ναι!
καλο απογευμα! :)
ελπιζω να εισαι καλα!! :)
δεν υπάρχει μια αλήθεια μόνο
μια κάθε φορα, ίσως...
γιατι σταμάτησες να γράφεις;;;;
Δημοσίευση σχολίου