Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ...

Πρακτικά σαφώς και ο χρόνος έχει το προνόμιο 

ή το ελλάτωμα να μετριέται με κλίμακες,

όμως η αίσθηση που δημιουργεί ή αφήνει, 

τις περισσότερες φορές 

δεν συνάδει με την πραγματικότητα του...

Αφορμή αυτής μου της σκέψης, 

η συνειδητοποίηση οτι έχω έξι μήνες να γράψω στο blog μου...

Ένιωσα περιέργα, αφού αισθανόμουν 

πολύ πιο μικρό το αυτό χρονικό διάστημα...

Ωστόσο όμως και σκεπτόμενη ταυτόχρονα 

τα όσα έχουν διαδραμματιστεί στο εν λόγω χρονικό διάστημα,

τότε αυτό μου φάνηκε ένας αιώνας...

κι όμως πρόκειται για τους ίδιους έξι μήνες...

.............................................................................................................

Ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά...

κι ότι κι αν συμβαίνει, είτε σε γενικό είτε σε προσωπικό επίπεδο... 

είναι μαθήματα ζωής, στα οποία αν αφεθούμαι να εκπαιδευτούμαι, 

θα βγούμαι καλύτεροι και δυνατότεροι...

...ΟΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ...

Απολαμβάνοντας όλα όσα ερεθίζουν τις κεραίες του μυαλού μου,

προσπαθώντας να αναγεννιέμαι από κάθε τι 

παλεύει να εξοντώσει την ψυχή μου...

κλείνω το μάτι με ικανοποίηση...

σ΄ότι ενεργοποιεί τις αισθήσεις και τα αισθήματα μου 

και το ευχαριστώ που με βοηθά να βιώνω τη ζωή μου...

Καλώς  σας  ξαναβρίσκω...!!!

η μόνη Αλήθεια ΕΣΥ...

Ζω στην αγκαλιά της φυγής

έγινε πια ο φόβος, αδελφός

κι αυτός ο ιστός της προσμονής

έγινε δρόμος στης αλήθειας το φως...

Ο δρόμος είναι μακρύς

κι ο σταυρός του εγώ βαρύς

μάχεται το είναι, 

την καρδιά και το νου

αναζητώντας της ζωής την ουσία,

μα της ψυχής η αλήθεια

είναι, στο δρόμο για το...

...ΦΩΣ...

Φως και πάλι φως η ψυχή που μάχεται...

(Οδυσ. Ελύτης)

Τη νύχτα αυτή

Παίρνω τη σκόνη να ζωγραφίσω στο χιόνι
όσα αχόρταγα κατάπιε η σιωπή,
τη νύχτα αυτή που κανείς δεν θυμώνει
ο άνεμος λυτρώνει τα χνάρια της φυγής... 


Τα λόγια μοιράζουν ονείρων συγχωροχάρτια

το χρόνο δικάζουν σε χαμένη "φυλακή",
μα οι καρδιές αφήνουν τα δικά τους χνάρια

σε μια ιστορία γραμμένη δίχως λογική…

Αν οι αλήθειες σκοτώνουν σαν σφαίρες

καρδιές διψασμένες για αγάπη - φωτιά,

ολοένα κάτι πεθαίνει και κάτι αέναα

γεννιέται και θεριεύει

γυρεύοντας τη δική του αγκαλιά…

Σύντροφος ο πόνος, πιστός στο χρόνο

γέρνω με νάζι και τον κερνώ γλυκό φιλί

τη νύχτα αυτή που κανείς δεν θυμώνει

ο άνεμος στεγνώνει το δάκρυ της ψυχής…

Σαν του Αντίο το φιλί....

Η στιγμή περνά... 

σαν τον αγέρα,

ποτέ δεν ξέρω 

πούθε έρχεται,

προς τα που με πάει...

φίλος δεν πιάνεται...

Η μέρα κυλά...

ποτίζοντας τις στιγμές

άλλοτε γλυκό,

άλλοτε στυφό κρασί,

μα ποτέ δεν στέκεται

δεν προλαβαίνω 

να της συστηθώ...

Η ζωή περνά...

σαν ένα ταξίδι

που λαχταρώ,

αναζητώντας μιαν Ιθάκη

κι ας μην ξέρω αν όντως

αυτό είναι που επιθυμώ...

Αλήθεια... ποιος είναι 

ο τελικός προορισμός...;;;

κι είναι μόνο αυτός...;;;

Μα την αλήθεια,

εκεί είναι όλη η αξία...;;;

Κάποια πράγματα

δεν έχουν μία και μόνη απάντηση...

Απολαμβάνω κάθε διαδρομή

σ' ανατολή...σε δύση...

στης καρδιάς μου τα στενά,

στου νου μου το λαβύρινθο,

στους τόπους του εαυτού μου,

στους τόπους των άλλων...

Μαγεύομαι...

στης ετερότητας την πανήγυρη...

γιατί σε γνώρισα και με γνώρισες,

σ' αγάπησα και μ' αγάπησες...

Ω άνθρωπε! όταν γνωρίζεις

κι αγαπάς τον εαυτό σου...

πως αλλάζει η κάθε στιγμή...

η κάθε μέρα...η ζωή...

κι η Αγάπη δεν είναι πια λαγνεία...

Γι' αυτό μπορώ να ονειρεύομαι...

μιαν Ιθάκη...έναν ουρανό...

...της Ιθάκης μου τον ουρανό...

Τ' όνειρο δεν γνωρίζει από χρόνο,

σαν τον πλακούντα

θρέφει πάντα τις στιγμές...

Κι αν έχασα κάποιες χαραυγές... 

κι αν τελειώνει ο χρόνος μου...

έχει και κάτι δειλινά η ζωή

να σου λιγώνεται η ψυχή...

Η ζωή περνά...

μα αυτό το ταξίδι

ξέρω πως τελικά δεν χάνεται,

αν έτσι το επιλέξεις...

Σ' όλη μας τη ζωή

η κάθε στιγμή

σαν του Αντίο το φιλί...

Τα Όνειρα που Χτίζονται - Λάμπρος Καρελάς

Όταν τα όνειρα αναζητούν θέα...
απ' του μυαλού τη φυλακή,
δώσ' τους ανάσα για φυγή
πιάσε τα απ'το χέρι και βάδισε παρέα...

------------------------------------------------

"Τα όνειρα που χτίζονται κι αντέχουνε στο χρόνο
υφαίνονται με πόνο, χωρίς αναπνοή...
Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας μα τόσο γλυκός
είναι τόσο μεγάλη η ζωή όταν ζεις διαρκώς..."

Στίχοι - Μουσική : ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ

Ερμηνεία - Διασκευή : Λάμπρος Καρελάς

Αφιερωμένο σ' όλους αυτούς που ακόμα
κάνουν όνειρα , παλεύοντας γι' αυτά,

χωρίς να λογαριάζουν τον σκληρό αγώνα, 

και ξέροντας πως τα όνειρα

δεν...διαπραγματεύονται...

Δημήτρης Νίκου ~ Ποίηση

Όταν τη Ζωή τη βλέπεις με τα Μάτια της Ψυχής...
........................................­........................................­....
Κι αυτή η Άγια σιωπή...
ω, εκείνη μόνο μου αρκεί...!!!

Ποίηση:Δημήτρης Νίκου
Μουσική: Βαγγέλης Παπαθανασίου - 12 O'clock 

Μαζί ~ Αλκυόνη Παπαδάκη

Μαζί...
γιατί μόνο έτσι μπορούν όλα να είναι
πιο ανάλαφρα...
πιο ανεκτά...
ΜΑΖΙ...
αυτή είναι η λεξούλα μου η...
...ΜΑΓΙΚΗ...!!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
να έχουμε!!! 
Ευχόμενη η ψυχή μας 
να είναι πάντα γεμάτη!!!
Χρόνια Πολλά

Χρόνια Πολλά - Καλές κι Ευλογημένες Γιορτές

Μια νύχτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο,

ονειρεύτηκε πώς περπατούσε στην ακρογιαλιά,

με τον Θεό στον ουρανό...

Άστραψαν σκηνές από την ζωή του,

σε κάθε σκηνή έβλεπε δυο ζευγάρια

πατημασιές πάνω στην άμμο,

το ένα άνηκε σ' αυτόν και το άλλο στον Θεό,

όταν κι η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του,

κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο.

Παρατήρησε πώς πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του

υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές,

ακόμη, πώς αυτό συνέβαινε

στις πιο δύσκολες και θλιμμένες τον στιγμές.

Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό: 

"Θεέ μου, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω, 

είπες πώς θα βαδίζουμε μαζί αυτόν τον δρόμο,

 αλλά παρατήρησα πώς στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, 

υπάρχει μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές. 

Δεν καταλαβαίνω, γιατί όταν σε χρειαζόμουν πολύ, Εσύ με άφηνες". 

Και ό Θεός απάντησε:

"Πολύ ακριβό μου παιδί σε αγαπώ και δέν σε άφησα ποτέ. 

Στις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου, 

πού βλέπεις μόνον ένα ζευγάρι πατημασιές, 

σέ κρατούσα στην αγκαλιά μου..."

"Άγνωστος"

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ εύχομαι σε ΟΛΟΥΣ, 

με την ευχή το μήνυμα των Χριστουγέννων 

να κατοικοεδρεύει ΜΟΝΙΜΑ στις καρδιές 

όλων μας και να τις ζεσταίνει!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Ο Δρόμος ~ Κώστας Καρυωτάκης

ο δρόμος της σιωπής...

βαδίζεται σπέρνοντας δάκρυα πόνου...

που ποτίζουν κομμάτια απ'την καρδιά...

εκπαιδεύοντας την αντοχή, την υπομονή, 

την ατέρμονη ελπίδα, ακόμα και την αγάπη, 

έχοντας συνοδοιπόρο μόνο τη μοναξιά...

Αυτός ο δρόμος...ο λιγότερο περπατημένος...

κρατά τα χνάρια αυτών που 

δεν διαπραγματεύτηκαν την ψυχή τους...

ΔΡΟΜΟΣ

Τώρα μακραίνουνε

πύργοι, παλάτια.

Κλαίνε μου οι θύμησες,

κλαίνε τα μάτια.

Τώρα θανάσιμη

νύχτα με ζώνει.

Μέσα μου ογκώνονται

οι άφραστοι πόνοι.

Μ' είδαν, προσπέρασαν

όσοι αγαπάω.

Μόνος απόμεινα

κι έρημος πάω.

Πόσο τ' ανέβασμα

του άχαρου δρόμου!

Στρέφω κοιτάζοντας

προς τ' όνειρό μου.

Μόλις και φαίνονται

οι άσπρες εικόνες.

Τ' άνθη, χαμόγελα

μες στους χειμώνες.

Αεροσαλεύουνε

κρίνοι και χέρια.

Ήλιοι τα πρόσωπα,

μάτια τ' αστέρια

Είναι και ανάμεσα

σ' όλα η Αγάπη.

Στο πρωτοφίλημα

κόρη που εντράπη.

Κι όλο μακραίνουνε

πύργοι, παλάτια.

Κλαίνε μου οι θύμησες,

κλαίνε τα μάτια...

ΚΩΣΤΑΣ  ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

"Αυτό" ~ Θανάσης Παπακωνσταντίνου-Διονύσης Σαββόπουλος

Ένα τραγούδι από τον δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου 

που έχει τον τίτλο "Samanos" με τον Διονύση Σαββόπουλο.

Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης

Μουσική: Παπακωνσταντίνου Θανάσης

Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Διονύσης Σαββόπουλος

Αυτό που μέσα μου ψάχνει κοιτάσματα,

αυτό που μέσα μου χτίζει κελιά,

αυτό που γλιστρά σαν φίδι και χάνεται,

αυτό που κλέβει απ' τους θεούς τη φωτιά...

Αυτό που αφήνεται σαν φύλλο στον άνεμο,

αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή,

αυτό που δροσίζεται απ' την αύρα του σύμπαντος,

που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνά σαν παιδί...

Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα,

αυτό που σκιάζει του νου τις αυλές,

αυτό που γίνεται στάχυα την άνοιξη

και το χειμώνα άδειες χελιδονοφωλιές...

Αυτό που ματώνει τη μύτη του παίζοντας,

αυτό που σαν σκόνη αιωρείται στο φως,

αυτό που διαλέγει τις μέρες που θα 'ρθουνε,

που την ίδια ώρα είναι φίλος κι εχθρός...

Αυτό που μιλά και μιλιά δεν ακούγεται,

αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τ' αυτιά,

αυτό που γλυκά το ταΐζω παινέματα,

που τα βάζει στη γλώσσα του και τα φτύνει μετά...

Αυτό που με ξέρει σαν κάλπικο νόμισμα,

αυτό που δεν ξέρω να περιγράψω σωστά,

αυτό που δεν ξέρεις ούτε συ που μ' αγάπησες...

αυτό μου ζητάει να τραγουδήσω ξανά...

Βλέφαρα βαριά...

Κλείνω τα βλέφαρα αργά

στου χρόνου το κενό

να κρατηθώ...

Παίρνω απ’ τα όνειρα φωτιά

στο ψέμα τους ξανά

να λυτρωθώ...

Μέθυσα αλήθειες τη ζωή

κι αυτή πικρό κρασί

με κέρασε...

Κέντησα αγάπη την πληγή

μα του πόνου τη σιωπή

με έντυσε...

Μια ανέλπιδη προσευχή

φύλαξα μέσα στην ψυχή

να πιάνομαι...

Όταν ανελέητα χτυπά 

σαν λυσσαλέος βοριάς

και χάνομαι...

Τώρα στου δρόμου τα στερνά

γνώση τις μέρες μου κερνά

Μεγάλωσα...

Ελπίδες τ' όνειρο μετρά

μα σε δυο μέτρα γη χωρά 

Πάγωσα...

Κλείνουν τα βλέφαρα βαριά…

Άχραντη Αγάπη

Ναι, για την κόλαση

ο δρόμος είχε χαραχτεί

μα η ψυχή άξαντη

ενδόμυχα σε ζητούσε...

Σα να ‘μουν ο Σαύλος

ξάφνου με συνάντησες

αλάλητο κέρωσε το κορμί,

μα Εσύ το χέρι μου άπλωσες

"Μη φοβάσαι...Εγώ Είμαι..."

άκουσα τη φωνή Σου

να ρέει στο αίμα μου,

να φωτίζει την ψυχή μου,

να λαξεύει την καρδιά...

ωσάν τον ποιητή της...

Μα Εσύ με γνώριζες

από παιδί, μ' άγρυπνο μάτι

με παρακολουθούσες...

Εσύ τα δάκρυα μου σκούπιζες

με χέρια ματωμένα

για να λυτρωθώ στο αίμα…

Εσύ παρήγορα μ' αγκάλιαζες

όταν ψυχομαχούσα

στο βάρος των λαθών μου…

Κι εγώ μες την αδαημονία μου

δεν κατάλαβα πως σήκωνες

το βάρος του σταυρού μου...

Ως τη στιγμή που με συνάντησες

και κέντησες τις πληγές μου

με την Άχραντη Αγάπη Σου…

Ησύχασες με το λόγο Σου

την τρικυμία της ψυχής μου…

Άνυδρη η καρδιά μου αναζητά

την ζωοδότρα πηγή Σου…

Ανυπέρβλητη η Αγάπη Σου

φωτίζει τα μύχια της ψυχή μου…

Ω…ναι, τώρα γνωρίζω…

Μέσα από Εσένα, έμαθα εμένα.

Πλέον Είσαι παντού

στο χτες, στο αύριο, στο τώρα

στο όνειρο που το βλέμμα

γύρισε στο φώς της αληθείας…

Κι ατενίζοντας το αύριο

έχει την ελπίδα του σ' Εσένα...